Casus
Een klant van Anode Energie (hierna: “Anode”) is per 1 juli 2015 overgestapt naar een andere energieleverancier genaamd Robin Energie (hierna: “Robin”). Anode heeft met een eindafrekening over de voorgaande periode (6 juni 2014 tot en met 30 juni 2015) bij die klant een bedrag van € 1.772,80 in rekening gebracht ter zake de levering van 8.957 kWh. De klant heeft dat bedrag echter onbetaald gelaten.
Vervolgens heeft netbeheerder Enexis de klant op 6 april 2016 geïnformeerd over het feit dat de elektriciteitsmeter – waarmee genoemde 8.957 kWh werd bemeterd – niet aan de geldende wettelijke voorschriften voldeed. Uit onderzoek zou namelijk zijn gebleken dat de verbruikte stroom over de periode 6 juni 2014 tot en met 30 juni 2015 niet 8.957 kWh bedroeg, maar maar 3.120 kWh.
Ook nadat Anode op de hoogte was van het onjuist geregistreerde verbruik, is zij toch aanspraak blijven maken op het volledige bedrag ad € 1.772,80, betreffende de 8.957 kWh waarvan dus maar minder dan de helft geleverd was. Volgens Anode zou zij hiertoe gerechtigd zijn vanwege gemaakte afspraken tussen verschillende marktpartijen in de energiesector. Ingevolge die afspraken zou haar voormalige klant niet bij Anode een verzoek tot terugbetaling/verrekening moeten indienen, maar zou zij hiervoor bij Robin (de nieuwe leverancier) moeten aankloppen.
Oordeel
Het gerechtshof overweegt dat vast staat dat Anode betaling verlangt van elektriciteit die door haar deels niet is geleverd. Anode zal derhalve – zo overweegt het gerechtshof verder – moeten kunnen aantonen dat die verplichting voortvloeit uit een wettelijke bepaling of een contractueel beding. En dat heeft Anode niet gedaan.
Anode heeft haar vordering slechts onderbouwd door te verwijzen naar een bijlage bij verbruiksprofielen waarvan – aldus Anode – gebruik wordt gemaakt door een “verbindend platform in de energiesector waarin alle marktpartijen zijn vertegenwoordigd”. Dat is feitelijk een verwijzing naar afspraken gemaakt tussen marktpartijen; afspraken waar de klant in kwestie niet aan is gehouden.
Het gerechtshof oordeelt daarom dat ten aanzien van de vordering betreffende de niet geleverde elektriciteit, door Anode geen deugdelijke rechtsgrond is aangevoerd en dat die vordering daarom moet worden afgewezen.
Conclusie
Een leverancier van elektriciteit – en van energie in het algemeen – is niet gerechtigd een foutieve eindfactuur te laten corrigeren door een nieuwe leverancier. Althans, niet indien daar geen deugdelijke rechtsgrond voor bestaat zoals een wettelijke bepaling of een contractueel beding. De leverancier is derhalve gehouden voor een correcte eindafrekening zorg te dragen en indien daar aanleiding toe bestaat het teveel betaalde te restitueren.
Bovenstaande uitspraak ligt in lijn met eerdere uitspraken (bijvoorbeeld die van het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 10 januari 2017) waarin is geoordeeld dat energieleveranciers alleen kosten in rekening mogen brengen voor energie die daadwerkelijk door haar is geleverd. In geval een verbruiker reeds heeft betaald voor energie die feitelijk niet door de – voormalig – leverancier is geleverd, is ook die voormalig leverancier gehouden het teveel betaalde te restitueren. De verbruiker hoeft daarvoor niet aan te kloppen bij haar nieuwe leverancier.
